Nigeria
Czyste, błękitne niebo. Ożywcze, ozięble powietrze. Wiatr: silny, niekiedy niosący inspirujące, elektryzujące oziębienie, równie niejednokrotnie pędzący, gorący halny. Faliste, ciasne jaskinie, naświetlane tylko niewielkimi lampkami, zawiłe jak mitologiczne labirynty, ciche, mroczne, wyczekujące na nieuważnych turystów. Szerokie, jasne doliny, trasy wyłożone głazami, bystre, jasne potoki o wodzie zimnej jak lód. Kolosalne hale, porośnięte energicznie zieloną trawą, pośród której nieśmiało kryją się drobne kwiaty w obawie przed gromadami wypasanych owiec. Niskie, jakoby skarlałe sosny, wyrastające wśród najtwardszych skał gęstym, ciemnozielonym szpalerem chroniące swych tajemnych gąszczów. Oraz w końcu szczyty, granie i turnie: majestatyczne, budzące lęk samym swym ogromem masywy, ostre, poszarpane linie przełęczy, przerażająco ciche i niepokojąco sielankowe gołoborza. Nieraz zamarła na skałach, jakoby obserwująca widoki, kozica. Oto Tatry, polskie góry: piękne, niepokojące, tajemnicze, mimo przepoławiających je setek szlaków. I wątpliwość: jak wolno ich nie miłować?
Północna cześć Europy nierzadko jest dość niedoceniana przez turystów z wielu krajów, w tym również i z Polski. Na pierwszy rzut oka nie znajdziemy tam raczej wielu interesujących atrakcji, natomiast sama dość zimna pogoda powoduje, że celem naszych wakacyjnych wyjazdów znacznie częściej są południowe, słoneczne kraje. Tego typu podejście stanowi jednak poważny błąd, gdyż same tylko kraje skandynawskie mają do zaoferowania tak dużo ciekawych rzeczy, że każdy będzie mógł wśród nich znaleźć coś dla siebie.